Van moeten naar mogen

Van moeten naar mogen...

Daar sta ik dan, te kijken naar mijn schaduw.Wat vind ik veel niet goed aan mezelf! Als ik dit nu eens verander, als ik nu eens hard ga werken om dat te leren, als als als. Ik versnipper mijzelf door mijn aandacht te richten op alles wat er (in mijn ogen) nog ontbreekt en ik denk dat ik dat allemaal van buiten naar binnen moet halen. Ik ben zo hard aan het werk en nog vind ik dat het niet goed is. 

Mijn agenda, een aaneenschakeling van zaken die gedaan moeten worden. Ik vraag me daarbij steeds meer af, wanneer zal het lijstje eindelijk af zijn? Diep van binnen, in mij, dat stemmetje, dat om aandacht roept. Dit is niet waar het om gaat! Die wereld om je heen, het is een spiegel van alles wat er in mij gaande is. Ben ik onrustig dan zal ik in de buitenwereld onrust zien. Kan ik alleen maar de dingen zien die ik moet doen, dan zal ik ook veel moeten doen. Gaat het dan 'slechts' om een verandering van perceptie? 

Stel dat ik van mezelf meer zou mogen en minder zou moeten, hoe zou dat eruit zien dan? Zou ik dan alleen kansen zien, uitdagingen? Maar hoe gaat die knop dan om? Ineens besefte ik me dat er helemaal geen knop is. Als die er zou zijn dan zou dat betekenen dat er in mij een soort van dualiteit is. Luister ik naar de ene of de andere stem? Naar de rechter, die oordeelt en identificeer ik me daarmee met mijn schaduw? Of naar de vrijheidsstrijder, die kansen en mogelijkheden ziet, die zich richt naar het licht? 

Want als er een knop is, wie bedient die dan? Dat is een rare gedachte...! Is dit het begin van mijn gevoel van versnippering dat ik ervaar in de buitenwereld? Als ik diep binnen in mij niet die eenheid kan voelen, met het goddelijke, het al, de bron, of hoe je het noemen wilt, dan kan ik dat ook nooit ervaren in de buitenwereld.




Door dit inzicht kan ik zachter worden naar mezelf en de wind doet de rest vandaag. Ik laat me meevoeren met zijn stroom en kan in mij laten zijn wat er is. Zonder oordeel, zonder kader, niet meer en niet minder. Dan komt er ook meer vrijheid, meer plezier en meer genieten. En ruimte om mezelf meer te ervaren, als één geheel. 

                                            

Gaat de tijd wel zo snel?

Je hoort het vaak zeggen, de tijd gaat zo snel, maar is dat ook wel zo? Ik realiseerde me dat ik het zelf ook soms gedachteloos uitspreek en misschien ligt daar ook wel de essentie. Doordat we vaak met minder aandacht zijn bij datgene waar we mee bezig zijn, is de valkuil vluchtig te worden. Net op het moment dat we ergens met onze volledige aandacht in willen duiken, wordt er aan de andere kant alweer een beroep op ons gedaan. Door kinderen die roepen, een telefoon die rinkelt, een wekker die ons wakker maakt, een mail, sms...... We verleggen pijlsnel onze aandacht naar daar waar die van ons gevraagd wordt en zijn weer weg, nog nauwelijks geland. En zo vliegen we van het één naar het ander, we rennen, fietsen, joggen, sporten en nog veel meer werkwoorden van actie die we allemaal zo goed kennen. En dat lijkt wel allemaal steeds sneller te gaan, willen we het eigenlijk met elkaar wel een tandje rustiger? Het is en blijft een keuze.

Toen ik mezelf na de vakantie ook weer eens tegenkwam in mijn lijstjes van to-do, besloot ik tot het inroosteren van een vrije middag in de week. Maar voor ik het wist had ik deze middag al weer volgepland met van alles, leuks, ontspannends, maar: gepland. En ik bedacht me dat hierin ook niet de echte oplossing lag. Wat zou het dan wel kunnen zijn? Vanmorgen hoorde ik iemand zeggen dat ze had besloten vanaf nu haar hele leven het gevoel van vakantie vast te houden. Die zin bleef even hangen....., wat zou ze daarmee bedoelen? Ik merkte dat bij mij allerlei ideeën boven kwamen, jaja, dat zal wel, ben benieuwd hoe lang je het volhoudt, goh, je moest eens weten hoe vaak ik me dat al niet heb voorgenomen. Dit waren dus mijn eigen overtuigingen! Ik gelóóf dus helemaal niet in de mogelijkheid dat het daadwerkelijk anders kan, ik geloof niet dat ik een keus heb. Sterker nog, ik heb het gevoel dat ik niet zelf beslis maar dat ik mij door externe omstandigheden laat bepalen. Kortom, ik kwam erachter dat ik het allemaal maar laat gebeuren.

Natuurlijk is dit niet zo zwart-wit, wel liet het mij iets belangrijks zien. Ik ben soms eigenlijk deels onbewust aan het meelopen in plaats van zelf te gaan. En hierin heb ik een keuze, wil ik dit wel of niet? En wanneer wel en wanneer niet? Soms is meelopen fijn, je laten meenemen door iets of iemand. Maar soms helemaal niet en haalt het me weg bij mijn eigen weggetje. Misschien is dat wel een heel eng weggetje, glibberig en donker, toch kies ik ervoor die te gaan, omdat ik voel dat dit is wat ik te doen heb. En al zegt de hele wereld rechts, ik ga toch links! En door bewust mijn eigen pad te verkennen kan ik landen en aankomen. Door bewust die stappen te zetten, ben ik veel meer in het moment en kan ik de tijd echt leren kennen. Zo wordt tijd voor mij niet langer iets wat constant in mijn nek hijgt, er is niet genoeg roept, maar eerder een zachte aanwezigheid, die me eraan herinnert dat ik mág gaan. Op weg, daarheen waar ik maar wil........









 

Improviseren

Als iemand mij een week geleden had gezegd dat één toon een leven kan veranderen had ik het als een loze opmerking naast me neergelegd, het zal wel. Maar ik ben hier en nu en schrijf mijn blog en dat heeft een reden: het spelen van één toon op de piano was voor mij een grensoverschrijdende ervaring.

Ik nam deel aan een workshop voor professionals bij Jan Kortie en wat hij vertelde over de werelden waartussen wij ons bewegen viel in woorden al op zijn plek bij mij. Hij omschreef het als aan de ene kant de wereld van beperking en aan de andere kant de wereld van overvloed. Ze zijn er allebei en we kunnen kiezen waar we willen zijn, het mooist is misschien wel een vrij laveren tussen beide stromingen. Ik ervaar in mijn pianospelen heel vaak de beperkende stroom en had me min of meer hierbij al neergelegd, meer zit er dus niet in. De wonderlijke ervaring van die dag was hoe mijn totale aanwezigheid, hoofd, hart en buik tesamen, in die ene toon het verschil kon maken. Het verschil tussen iets willen laten stromen en simpelweg stromen, tussen hopen dat ik geen fout maak en foute tonen bestaan niet. Ik kan mijn ervaring niet anders omschrijven als een totaal versmelten met mijn klank, het geluid, de trilling van mijn ziel. Dit heeft me diep geraakt.

Wat hierdoorheen liep was mijn keuze voor het volgen van een trainingstraject. Ik had een volledig 'ja' voor deze training en ging vol vreugde op weg. De dag verliep heel prettig en toch ontstond er twijfel. Uiteindelijk voelde ik dat dit voor mij nu niet de aangewezen weg was. Het voelde verward, want was mijn ja dan geen echt ja geweest? De dag bij Jan gaf het antwoord: mijn ja was een ja vanuit de wereld van beperking. Ik ben nog niet goed genoeg, heb nog iets nodig om beter te worden, als ik dat heb zal ik zijn waar ik wil zijn. Toen ik aan het eind van die dag constateerde dat ik eigenlijk niets nieuws had geleerd was er eerst teleurstelling. Later besefte ik dat dat juist het grootste cadeau was. Ik mag leven, leren, fouten maken, werken, spelen vanuit de overvloed die al in mij aanwezig is. Door hiermee te durven improviseren kan ik ook bij anderen een appèl doen op hun onbeperkte mogelijkheden. Wat een rijkdom!

Mijn uitnodiging aan jou is, stap af en toe eens uit je beperkende modus en overweeg eens van de gebaande paden af te stappen. Ontdek, improviseer met dat wat zich voordoet en laat je verrassen, wie weet, gaat er voor jou ook een heel nieuwe wereld open, dat wens ik je toe met heel mijn hart!

Twee kanten

Tijdens mijn verblijf op Ibiza begon het al, wat is er nu mooier, de zon die opkomt of juist als hij weer ondergaat? Is Ibiza nú mooier, de nazomer die overgaat in de herfst, of wanneer ik er ben in mei, als het lente is? Is aankomen hier fijner dan weggaan? En gaandeweg begon ik steeds meer te voelen dat er geen óf óf is maar meer een én én. Het is als twee kanten van dezelfde medaille, diep verdriet dat over kan gaan in intense vreugde als het werkelijk wordt doorvoeld. De rust die weerkeert op het eiland na een volle zomer van party's, rumoer en snelheid. Op mijn reis terug naar het vliegveld voelde ik hoe goed het was te gaan, om het eiland weer terug te geven aan zichzelf, aan de bewoners die er met zoveel liefde wonen. Om het weer 'adem' te geven, ruimte en rust, waardoor het evenwicht zich weer kan herstellen. Het nemen kan zo weer overgaan in geven, weer die twee kanten.

Ik heb mijn liefde kunnen delen met de deelnemers in de groep, mijn liefde voor de plek, de qigong, de magische sfeer. En door dit delen mocht ik ontvangen, van de aarde, van de groep, van ieder persoonlijk. Het voelde als een prachtig evenwicht. Eenmaal thuis was er het gemis, de mooie herinnering en..., dat wist ik niet goed, ik drukte het weg, dat was te ingewikkeld.

Deze week was Amma in Nederland en dat bracht me pas echt terug weer hier. Met mijn dochters in de rij wachtend op een hug. Zoals ik het ken van eerdere jaren kom je dan in de rust, maar allesbehalve dat. Ik werd ook meegenomen door de onrust van anderen, maar iets in mij wilde ook weg. Opeens ging het allemaal heel snel en stonden we zomaar in de rij op weg naar voren. Langzamerhand werd ik overspoeld door een verdriet, ik wist niet waarom en waarvan. Hoe kon dit nou, dacht ik nog even, wat is er nou? De liefde van Amma bij de omhelzing was onvoorwaardelijk en het maakte dat er iets in mij open ging. De onvoorwaardelijke liefde voor mijzelf en het leven te voelen! Het leven dat leeft, beweegt, cirkelt, opgaat en ondergaat, stroomt, pulseert, drukt en bevrijdt, dat Alles en ik die wilde tegenhouden. Ik stond mezelf niet toe het verdriet te voelen, omdat ik vond dat ik eerst moest weten wat er was. Het mocht er van mij niet zijn zonder reden, alsof de zon eerst een reden moet hebben om onder te gaan. Opeens viel het samen en kon ik in tranen mijn dochters en vriendin in de armen sluiten, vreugdetranen van verdriet, een mooiere omhelzing was er niet! Zoveel dankbaarheid te voelen voor het leven, die twee kanten te omarmen, dat heeft mij diep geraakt.

Het juiste moment

Herken je dat? Dat je ergens tegenaan zit te hikken en maar zit te wachten op het goede moment? Heel frustrerend soms en het kan heel veel energie kosten. Toch geloof ik dat voor alles een moment is. Zo beleefde ik een week geleden het goede moment voor contact met mijn buurvrouw. Nu lijkt dat niet bijzonder maar het is het wel. Er is sinds 13 jaar namelijk slecht en geen contact tussen ons. Zelfs als we elkaar tegenkomen groeten we niet. Natuurlijk heeft dat een reden maar dat is hier even niet van belang. Op deze dag 'overkwam' mij gewoon het goede moment en stapte ik op haar af. Ik vroeg haar of het mogelijk zou kunnen zijn elkaar in het vervolg te groeten als we elkaar tegenkomen. Ook kon ik uitleggen waarom dat voor mij belangrijk was. Ik kon voelen dat ik ondertussen heel veel energie was gaan steken in het mijn best doen haar te negeren. Mijn natuurlijke manier van zijn is iemand vriendelijk te groeten die ik ken en ik voelde ook heel diep van binnen mijn bereidheid altijd het goede te willen zien, in alles en iedereen. Het mooie was dat het contact heel zacht en open was hoewel er geen toezegging werd gedaan. Maar het raakte me diep dat ik op dit moment heb gewacht om vanuit zachtheid uit te spreken wat ik al heel lang wilde zeggen. Ik heb mezelf en de relatie met mijn buurvrouw hierin heel serieus genomen. Hoe het afloopt is daarbij van minder belang, door dit te zeggen is er iets bewogen en daarin schuilt voor mij de essentie van in relatie willen zijn met een ander. Dat je altijd de bereidheid in jezelf kunt voelen om een beweging te maken naar de ander en deze dan ook te volgen.

Een tweede eye-opener kreeg ik dezelfde week toen ik plotsklaps een smak maakte met mijn fiets op straat. Ik lag verdwaasd en met 'n kapotte knie op de grond en in een mum van tijd kwamen er mensen op mij af om te helpen. Het meest absurde was dat het allereerste wat door me heenging was: het is mijn eigen schuld, ik had hier ook helemaal niet mogen 'steppen' met de fiets, ik had moeten lopen. Als een klein stout kind 'rekende' ik op deze terechtwijzing, maar er was niemand die dat zei! Integendeel, ik kreeg alleen maar liefdevolle hulp, zoveel! Ik moest huilen, van de schrik, de emotie en later besefte ik dat ik hierin heb mogen leren dat fouten maken mag. Dat je letterlijk mag vallen en hulp mag ontvangen bij het opstaan, ook al was wat je deed verkeerd. En dat ik nu volwassen genoeg ben om hierin mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen voor dat wat ik te leren heb: niet meer fietsen waar het niet mag, haha, maar vooral, en die gaat voor mij nog een graadje dieper: de liefdevolle beweging van de mensen om me heen kan mijn pijn helen. De pijn dat ik het niet waard ben, dat ik gestraft moet worden, dat ik het fout heb gedaan. En ik zag de link naar de relatie met mijn buurvrouw. Wie weet dat door mijn beweging iets bij haar bewogen mag worden, waardoor haar pijn een beetje kan smelten.

Precies het goede moment, ook om te vallen voor mij en stil te staan bij mijn gehaastheid. Te voelen waar het werkelijk om gaat en me minder te laten meenemen door de druk van de dag. En met meer rust mijn vakantie in te gaan! Waarvoor was het voor jou de afgelopen weken precies het goede moment? Een mooie zomertijd wens ik je, dat je in beweging mag komen op jouw moment!

De zin van ziek is: zijn

Volkomen onverwacht, op een prachtige dag, werd ik overvallen door de griep. Toen iemand mij naderhand vroeg waarom ik niet op de yogales kwam en ik de reden vertelde, zei ze: oh, dus je had gewoon de griep, met de nadruk op 'gewoon'. Nooit, echt nooit meer, noem ik deze ziekte 'gewoon'. Ik heb diepe bewondering voor alle getroffenen, die hun griep lijdzaam dragen. Het is als een duveltje uit een doosje en dit deed me beseffen dat ik de controle volkomen los moest laten. De controle over wanneer het zou verbeteren, hoelang het zou gaan duren, hoe het hier allemaal thuis dan moest gaan en hoe ik ooit weer zou kunnen dansen.

En zoals altijd bij iets wat heftig is brengt het ook iets positiefs. Al enige tijd lees ik dagelijks de tekst: life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning to dance in the rain. Ik vond het een prachtige tekst, waar. Tot voor de griep waren dit echter mooie woorden, na de griep kon ik het pas echt voelen. Hoe ziek zijn me confronteerde met pijnen, ongemakken, depressieve gevoelens en hoe ik aan het vechten was daartegen. Het moest weg, zo snel mogelijk verbeteren, ik wilde het niet, was in verzet tegen het 'zijn' van ziek. Dat ik het was geworden was nog tot daaraantoe, maar ziek zijn, no way. Pas aan het eind van de periode kon ik het zien en voelen, het raakte me. Als ik deze storm al niet kan accepteren hoe dan met de orkanen, aardbevingen en andere grote veranderingen die er op ons af komen? Het voelde ook echt als een soort van proef, kon ik blijven meebewegen en zijn bij wat er zich aan mij laat zien? Ziek is slechts de andere kant van gezond, het gaat erom me daarin volledig over te durven geven.

Mijn ego wilde nog weten of ik voor de proef geslaagd was, of ik door mocht naar de volgende ronde, of ik het goed had gedaan. Toen ik, lopend in het bos, mijn dankbaarheid kon voelen voor het leven wist ik dat het daarom ging. Door welke ervaring dan ook heen te gaan en uiteindelijk uit te komen bij de dankbaarheid voor het leven, voor dat wat groter is dan onszelf.

Ik ga weer dansen, nu, bij het licht van de volle maan, in de kou van een prachtige ochtend, bij regen en wind, mijn eigen dans. Zonder voorwaarde, het leven dansen zoals het komt. Ik wens jou ook een prachtige dans, het licht tegemoet.