De zin van ziek is: zijn

Volkomen onverwacht, op een prachtige dag, werd ik overvallen door de griep. Toen iemand mij naderhand vroeg waarom ik niet op de yogales kwam en ik de reden vertelde, zei ze: oh, dus je had gewoon de griep, met de nadruk op 'gewoon'. Nooit, echt nooit meer, noem ik deze ziekte 'gewoon'. Ik heb diepe bewondering voor alle getroffenen, die hun griep lijdzaam dragen. Het is als een duveltje uit een doosje en dit deed me beseffen dat ik de controle volkomen los moest laten. De controle over wanneer het zou verbeteren, hoelang het zou gaan duren, hoe het hier allemaal thuis dan moest gaan en hoe ik ooit weer zou kunnen dansen.

En zoals altijd bij iets wat heftig is brengt het ook iets positiefs. Al enige tijd lees ik dagelijks de tekst: life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning to dance in the rain. Ik vond het een prachtige tekst, waar. Tot voor de griep waren dit echter mooie woorden, na de griep kon ik het pas echt voelen. Hoe ziek zijn me confronteerde met pijnen, ongemakken, depressieve gevoelens en hoe ik aan het vechten was daartegen. Het moest weg, zo snel mogelijk verbeteren, ik wilde het niet, was in verzet tegen het 'zijn' van ziek. Dat ik het was geworden was nog tot daaraantoe, maar ziek zijn, no way. Pas aan het eind van de periode kon ik het zien en voelen, het raakte me. Als ik deze storm al niet kan accepteren hoe dan met de orkanen, aardbevingen en andere grote veranderingen die er op ons af komen? Het voelde ook echt als een soort van proef, kon ik blijven meebewegen en zijn bij wat er zich aan mij laat zien? Ziek is slechts de andere kant van gezond, het gaat erom me daarin volledig over te durven geven.

Mijn ego wilde nog weten of ik voor de proef geslaagd was, of ik door mocht naar de volgende ronde, of ik het goed had gedaan. Toen ik, lopend in het bos, mijn dankbaarheid kon voelen voor het leven wist ik dat het daarom ging. Door welke ervaring dan ook heen te gaan en uiteindelijk uit te komen bij de dankbaarheid voor het leven, voor dat wat groter is dan onszelf.

Ik ga weer dansen, nu, bij het licht van de volle maan, in de kou van een prachtige ochtend, bij regen en wind, mijn eigen dans. Zonder voorwaarde, het leven dansen zoals het komt. Ik wens jou ook een prachtige dans, het licht tegemoet.