Twee kanten

Tijdens mijn verblijf op Ibiza begon het al, wat is er nu mooier, de zon die opkomt of juist als hij weer ondergaat? Is Ibiza nú mooier, de nazomer die overgaat in de herfst, of wanneer ik er ben in mei, als het lente is? Is aankomen hier fijner dan weggaan? En gaandeweg begon ik steeds meer te voelen dat er geen óf óf is maar meer een én én. Het is als twee kanten van dezelfde medaille, diep verdriet dat over kan gaan in intense vreugde als het werkelijk wordt doorvoeld. De rust die weerkeert op het eiland na een volle zomer van party's, rumoer en snelheid. Op mijn reis terug naar het vliegveld voelde ik hoe goed het was te gaan, om het eiland weer terug te geven aan zichzelf, aan de bewoners die er met zoveel liefde wonen. Om het weer 'adem' te geven, ruimte en rust, waardoor het evenwicht zich weer kan herstellen. Het nemen kan zo weer overgaan in geven, weer die twee kanten.

Ik heb mijn liefde kunnen delen met de deelnemers in de groep, mijn liefde voor de plek, de qigong, de magische sfeer. En door dit delen mocht ik ontvangen, van de aarde, van de groep, van ieder persoonlijk. Het voelde als een prachtig evenwicht. Eenmaal thuis was er het gemis, de mooie herinnering en..., dat wist ik niet goed, ik drukte het weg, dat was te ingewikkeld.

Deze week was Amma in Nederland en dat bracht me pas echt terug weer hier. Met mijn dochters in de rij wachtend op een hug. Zoals ik het ken van eerdere jaren kom je dan in de rust, maar allesbehalve dat. Ik werd ook meegenomen door de onrust van anderen, maar iets in mij wilde ook weg. Opeens ging het allemaal heel snel en stonden we zomaar in de rij op weg naar voren. Langzamerhand werd ik overspoeld door een verdriet, ik wist niet waarom en waarvan. Hoe kon dit nou, dacht ik nog even, wat is er nou? De liefde van Amma bij de omhelzing was onvoorwaardelijk en het maakte dat er iets in mij open ging. De onvoorwaardelijke liefde voor mijzelf en het leven te voelen! Het leven dat leeft, beweegt, cirkelt, opgaat en ondergaat, stroomt, pulseert, drukt en bevrijdt, dat Alles en ik die wilde tegenhouden. Ik stond mezelf niet toe het verdriet te voelen, omdat ik vond dat ik eerst moest weten wat er was. Het mocht er van mij niet zijn zonder reden, alsof de zon eerst een reden moet hebben om onder te gaan. Opeens viel het samen en kon ik in tranen mijn dochters en vriendin in de armen sluiten, vreugdetranen van verdriet, een mooiere omhelzing was er niet! Zoveel dankbaarheid te voelen voor het leven, die twee kanten te omarmen, dat heeft mij diep geraakt.

Het juiste moment

Herken je dat? Dat je ergens tegenaan zit te hikken en maar zit te wachten op het goede moment? Heel frustrerend soms en het kan heel veel energie kosten. Toch geloof ik dat voor alles een moment is. Zo beleefde ik een week geleden het goede moment voor contact met mijn buurvrouw. Nu lijkt dat niet bijzonder maar het is het wel. Er is sinds 13 jaar namelijk slecht en geen contact tussen ons. Zelfs als we elkaar tegenkomen groeten we niet. Natuurlijk heeft dat een reden maar dat is hier even niet van belang. Op deze dag 'overkwam' mij gewoon het goede moment en stapte ik op haar af. Ik vroeg haar of het mogelijk zou kunnen zijn elkaar in het vervolg te groeten als we elkaar tegenkomen. Ook kon ik uitleggen waarom dat voor mij belangrijk was. Ik kon voelen dat ik ondertussen heel veel energie was gaan steken in het mijn best doen haar te negeren. Mijn natuurlijke manier van zijn is iemand vriendelijk te groeten die ik ken en ik voelde ook heel diep van binnen mijn bereidheid altijd het goede te willen zien, in alles en iedereen. Het mooie was dat het contact heel zacht en open was hoewel er geen toezegging werd gedaan. Maar het raakte me diep dat ik op dit moment heb gewacht om vanuit zachtheid uit te spreken wat ik al heel lang wilde zeggen. Ik heb mezelf en de relatie met mijn buurvrouw hierin heel serieus genomen. Hoe het afloopt is daarbij van minder belang, door dit te zeggen is er iets bewogen en daarin schuilt voor mij de essentie van in relatie willen zijn met een ander. Dat je altijd de bereidheid in jezelf kunt voelen om een beweging te maken naar de ander en deze dan ook te volgen.

Een tweede eye-opener kreeg ik dezelfde week toen ik plotsklaps een smak maakte met mijn fiets op straat. Ik lag verdwaasd en met 'n kapotte knie op de grond en in een mum van tijd kwamen er mensen op mij af om te helpen. Het meest absurde was dat het allereerste wat door me heenging was: het is mijn eigen schuld, ik had hier ook helemaal niet mogen 'steppen' met de fiets, ik had moeten lopen. Als een klein stout kind 'rekende' ik op deze terechtwijzing, maar er was niemand die dat zei! Integendeel, ik kreeg alleen maar liefdevolle hulp, zoveel! Ik moest huilen, van de schrik, de emotie en later besefte ik dat ik hierin heb mogen leren dat fouten maken mag. Dat je letterlijk mag vallen en hulp mag ontvangen bij het opstaan, ook al was wat je deed verkeerd. En dat ik nu volwassen genoeg ben om hierin mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen voor dat wat ik te leren heb: niet meer fietsen waar het niet mag, haha, maar vooral, en die gaat voor mij nog een graadje dieper: de liefdevolle beweging van de mensen om me heen kan mijn pijn helen. De pijn dat ik het niet waard ben, dat ik gestraft moet worden, dat ik het fout heb gedaan. En ik zag de link naar de relatie met mijn buurvrouw. Wie weet dat door mijn beweging iets bij haar bewogen mag worden, waardoor haar pijn een beetje kan smelten.

Precies het goede moment, ook om te vallen voor mij en stil te staan bij mijn gehaastheid. Te voelen waar het werkelijk om gaat en me minder te laten meenemen door de druk van de dag. En met meer rust mijn vakantie in te gaan! Waarvoor was het voor jou de afgelopen weken precies het goede moment? Een mooie zomertijd wens ik je, dat je in beweging mag komen op jouw moment!

De zin van ziek is: zijn

Volkomen onverwacht, op een prachtige dag, werd ik overvallen door de griep. Toen iemand mij naderhand vroeg waarom ik niet op de yogales kwam en ik de reden vertelde, zei ze: oh, dus je had gewoon de griep, met de nadruk op 'gewoon'. Nooit, echt nooit meer, noem ik deze ziekte 'gewoon'. Ik heb diepe bewondering voor alle getroffenen, die hun griep lijdzaam dragen. Het is als een duveltje uit een doosje en dit deed me beseffen dat ik de controle volkomen los moest laten. De controle over wanneer het zou verbeteren, hoelang het zou gaan duren, hoe het hier allemaal thuis dan moest gaan en hoe ik ooit weer zou kunnen dansen.

En zoals altijd bij iets wat heftig is brengt het ook iets positiefs. Al enige tijd lees ik dagelijks de tekst: life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning to dance in the rain. Ik vond het een prachtige tekst, waar. Tot voor de griep waren dit echter mooie woorden, na de griep kon ik het pas echt voelen. Hoe ziek zijn me confronteerde met pijnen, ongemakken, depressieve gevoelens en hoe ik aan het vechten was daartegen. Het moest weg, zo snel mogelijk verbeteren, ik wilde het niet, was in verzet tegen het 'zijn' van ziek. Dat ik het was geworden was nog tot daaraantoe, maar ziek zijn, no way. Pas aan het eind van de periode kon ik het zien en voelen, het raakte me. Als ik deze storm al niet kan accepteren hoe dan met de orkanen, aardbevingen en andere grote veranderingen die er op ons af komen? Het voelde ook echt als een soort van proef, kon ik blijven meebewegen en zijn bij wat er zich aan mij laat zien? Ziek is slechts de andere kant van gezond, het gaat erom me daarin volledig over te durven geven.

Mijn ego wilde nog weten of ik voor de proef geslaagd was, of ik door mocht naar de volgende ronde, of ik het goed had gedaan. Toen ik, lopend in het bos, mijn dankbaarheid kon voelen voor het leven wist ik dat het daarom ging. Door welke ervaring dan ook heen te gaan en uiteindelijk uit te komen bij de dankbaarheid voor het leven, voor dat wat groter is dan onszelf.

Ik ga weer dansen, nu, bij het licht van de volle maan, in de kou van een prachtige ochtend, bij regen en wind, mijn eigen dans. Zonder voorwaarde, het leven dansen zoals het komt. Ik wens jou ook een prachtige dans, het licht tegemoet.