Twee kanten

Tijdens mijn verblijf op Ibiza begon het al, wat is er nu mooier, de zon die opkomt of juist als hij weer ondergaat? Is Ibiza nú mooier, de nazomer die overgaat in de herfst, of wanneer ik er ben in mei, als het lente is? Is aankomen hier fijner dan weggaan? En gaandeweg begon ik steeds meer te voelen dat er geen óf óf is maar meer een én én. Het is als twee kanten van dezelfde medaille, diep verdriet dat over kan gaan in intense vreugde als het werkelijk wordt doorvoeld. De rust die weerkeert op het eiland na een volle zomer van party's, rumoer en snelheid. Op mijn reis terug naar het vliegveld voelde ik hoe goed het was te gaan, om het eiland weer terug te geven aan zichzelf, aan de bewoners die er met zoveel liefde wonen. Om het weer 'adem' te geven, ruimte en rust, waardoor het evenwicht zich weer kan herstellen. Het nemen kan zo weer overgaan in geven, weer die twee kanten.

Ik heb mijn liefde kunnen delen met de deelnemers in de groep, mijn liefde voor de plek, de qigong, de magische sfeer. En door dit delen mocht ik ontvangen, van de aarde, van de groep, van ieder persoonlijk. Het voelde als een prachtig evenwicht. Eenmaal thuis was er het gemis, de mooie herinnering en..., dat wist ik niet goed, ik drukte het weg, dat was te ingewikkeld.

Deze week was Amma in Nederland en dat bracht me pas echt terug weer hier. Met mijn dochters in de rij wachtend op een hug. Zoals ik het ken van eerdere jaren kom je dan in de rust, maar allesbehalve dat. Ik werd ook meegenomen door de onrust van anderen, maar iets in mij wilde ook weg. Opeens ging het allemaal heel snel en stonden we zomaar in de rij op weg naar voren. Langzamerhand werd ik overspoeld door een verdriet, ik wist niet waarom en waarvan. Hoe kon dit nou, dacht ik nog even, wat is er nou? De liefde van Amma bij de omhelzing was onvoorwaardelijk en het maakte dat er iets in mij open ging. De onvoorwaardelijke liefde voor mijzelf en het leven te voelen! Het leven dat leeft, beweegt, cirkelt, opgaat en ondergaat, stroomt, pulseert, drukt en bevrijdt, dat Alles en ik die wilde tegenhouden. Ik stond mezelf niet toe het verdriet te voelen, omdat ik vond dat ik eerst moest weten wat er was. Het mocht er van mij niet zijn zonder reden, alsof de zon eerst een reden moet hebben om onder te gaan. Opeens viel het samen en kon ik in tranen mijn dochters en vriendin in de armen sluiten, vreugdetranen van verdriet, een mooiere omhelzing was er niet! Zoveel dankbaarheid te voelen voor het leven, die twee kanten te omarmen, dat heeft mij diep geraakt.