Gaat de tijd wel zo snel?

Je hoort het vaak zeggen, de tijd gaat zo snel, maar is dat ook wel zo? Ik realiseerde me dat ik het zelf ook soms gedachteloos uitspreek en misschien ligt daar ook wel de essentie. Doordat we vaak met minder aandacht zijn bij datgene waar we mee bezig zijn, is de valkuil vluchtig te worden. Net op het moment dat we ergens met onze volledige aandacht in willen duiken, wordt er aan de andere kant alweer een beroep op ons gedaan. Door kinderen die roepen, een telefoon die rinkelt, een wekker die ons wakker maakt, een mail, sms...... We verleggen pijlsnel onze aandacht naar daar waar die van ons gevraagd wordt en zijn weer weg, nog nauwelijks geland. En zo vliegen we van het één naar het ander, we rennen, fietsen, joggen, sporten en nog veel meer werkwoorden van actie die we allemaal zo goed kennen. En dat lijkt wel allemaal steeds sneller te gaan, willen we het eigenlijk met elkaar wel een tandje rustiger? Het is en blijft een keuze.

Toen ik mezelf na de vakantie ook weer eens tegenkwam in mijn lijstjes van to-do, besloot ik tot het inroosteren van een vrije middag in de week. Maar voor ik het wist had ik deze middag al weer volgepland met van alles, leuks, ontspannends, maar: gepland. En ik bedacht me dat hierin ook niet de echte oplossing lag. Wat zou het dan wel kunnen zijn? Vanmorgen hoorde ik iemand zeggen dat ze had besloten vanaf nu haar hele leven het gevoel van vakantie vast te houden. Die zin bleef even hangen....., wat zou ze daarmee bedoelen? Ik merkte dat bij mij allerlei ideeën boven kwamen, jaja, dat zal wel, ben benieuwd hoe lang je het volhoudt, goh, je moest eens weten hoe vaak ik me dat al niet heb voorgenomen. Dit waren dus mijn eigen overtuigingen! Ik gelóóf dus helemaal niet in de mogelijkheid dat het daadwerkelijk anders kan, ik geloof niet dat ik een keus heb. Sterker nog, ik heb het gevoel dat ik niet zelf beslis maar dat ik mij door externe omstandigheden laat bepalen. Kortom, ik kwam erachter dat ik het allemaal maar laat gebeuren.

Natuurlijk is dit niet zo zwart-wit, wel liet het mij iets belangrijks zien. Ik ben soms eigenlijk deels onbewust aan het meelopen in plaats van zelf te gaan. En hierin heb ik een keuze, wil ik dit wel of niet? En wanneer wel en wanneer niet? Soms is meelopen fijn, je laten meenemen door iets of iemand. Maar soms helemaal niet en haalt het me weg bij mijn eigen weggetje. Misschien is dat wel een heel eng weggetje, glibberig en donker, toch kies ik ervoor die te gaan, omdat ik voel dat dit is wat ik te doen heb. En al zegt de hele wereld rechts, ik ga toch links! En door bewust mijn eigen pad te verkennen kan ik landen en aankomen. Door bewust die stappen te zetten, ben ik veel meer in het moment en kan ik de tijd echt leren kennen. Zo wordt tijd voor mij niet langer iets wat constant in mijn nek hijgt, er is niet genoeg roept, maar eerder een zachte aanwezigheid, die me eraan herinnert dat ik mág gaan. Op weg, daarheen waar ik maar wil........