De spiegel als vriend

Een mooi spiegelbeeld hebben willen we allemaal...alleen, wat als je in de spiegel kijkt en je ziet iets dat je niet bevalt? Wat doe je dan? Smijt je de spiegel kapot of zou je dat wel willen maar doe je het niet? Wend je je blik snel af en heb je voor de rest van de dag een rotgevoel? Wat doe jij?

Ik kwam het tegen deze week in een confrontatie met iemand en wat ik deed was continue vechten tegen het beeld in de spiegel. Ik bleef maar zeggen dat het er anders uit moest zien dan zoals het nu gewoon was. En ik deed dit natuurlijk door in de aanval te gaan en mezelf uit de gevarenzone te houden. En, hoe veilig, alles te projecteren op de ander, de spiegel de schuld te geven van wat ik zag. Als jij nou maar veranderde dan was het beter voor ons allebei, ik bleef ook heel nobel daarin! Maar de spiegel trapte er niet in en gaf me alles terug. Kijk, kijk, kijk bleef hij maar roepen en opeens kon ik zien! Ik zag mijn eigen blinde vlek, mijn duistere kant en kon me overgeven. Ja, inderdaad, als ik echt goed keek zag ik hoe ik soms heel erg kan manipuleren. Hoe ik anderen wil controleren en voor mijn karretje probeer te spannen. Hoe graag ik wil dat het gaat zoals ïk wil dat het gaat. En hoe ik ook nog eens denk het beter te weten voor jou, wat goed is voor jou! Deze schaduw te zien in dat beeld in de spiegel, dat vond ik niet echt leuk. Wat ik wel merkte was dat door het te erkennen en uit te spreken naar de ander er iets veranderde. Er kwam een zachtheid en een mildheid over me heen en ik kon erkennen wat mijn pijn was die eronder lag. De pijn van afgesloten zijn, die ik dus zelf creëer. Door niet mijn schaduwkanten ook te willen zien sluit ik mij af van een deel van mijzelf en dat is voelbaar.

Ik vond het een mooie les en neem dat mee de komende tijd. In al mijn menselijke relaties de spiegel durven zien, de vinger wijzend naar mijzelf.

Je eigen zonkracht voelen

Deze week heb ik wezenlijk kunnen voelen hoe blij ik word van de zon. Ik wist dit al, met mijn hoofd, in al mijn duizenden gedachten, maar tijdens de yogales maakte mijn hart een vreugdesprongetje.

De afgelopen weken was het thema 'mijn best doen' weer eens naar voren gekomen. Het leuke vind ik altijd dat pas achteraf doordringt wat er nu eigenlijk voor een thema speelt. Voor je het weet namelijk zit je weer in je eigen vertrouwde draaimolen. Ik was mijn best aan het doen om verbinding te voelen met mijn moeder. Ik deed mijn best om een vrouwendag te organiseren. In mijn werk was ik bezig om alles weer eens even aan te scherpen, te verfraaien en te updaten. Het ging zelfs zover dat ik mijn best aan het doen was om de spanning in mijn kaken te verminderen, te begrijpen. Ik wilde er van af, terwijl het me juist iets wilde zeggen! Dat wist ik ook wel, ik ben namelijk lichaamsgericht coach, haha, dat hoef je mij niet te vertellen. Zo was ik bezig om mijn eigen blinde vlek heen te draaien. Als ik nu maar heel erg mijn best doe om het te begrijpen dan wordt het wel minder, haha, dat is nog eens een diepe zeg! Dubbel-best zou je kunnen zeggen.

Tot die yogales, ik deed nog mijn best om er niet heen te gaan, kreeg hoofdpijn, maar ik ging toch. Een paar keer op mijn hoofd staan en de hoofdpijn trok weg. Grappig, zonder mijn best te doen, alleen maar overgeven aan de zwaartekracht en de aarde haar werk laten doen. De zonkracht voelen, hoe kan dat nu? hier binnen, het is avond, bijna volle maan, geen zon meer te zien. Opeens, die woorden, 'de zon is er natuurlijk altijd, ook al zien we haar niet en zo is het ook met onze eigen zon' die doordrongen mijn hele wezen. Het IS er gewoon altijd, de zon buiten, hij doet nooit zijn best om te schijnen, hij schijnt, dat is wat hij doet, gewoon, omdat hij dat doet. Onze eigen zon, vanuit ons hart, schijnt gewoon, omdat dat haar natuurlijke staat van zijn is. Wij zijn allen bedoeld om te stralen, naar het welbekende gedicht van Marianne Williamson. Dat is ónze natuurlijke staat van zijn. We hebben concepten, gedachten, trauma's zelfs ontwikkeld van waaruit we zijn gaan geloven dat we éerst ons best moeten doen voor we mogen stralen. Dat zijn gedachten, gebaseerd op pijn. Als we weer in onze natuurlijke staat kunnen komen, en voor een moment kon ik dat voelen tijdens die les, dan voelen we vanuit ons wezen dat niets ons kan afhouden van onze eigen zon. En als je de zon kunt voelen, dan voel je liefde, warmte, verbondenheid, kracht en eenheid met al wat is.

Dit te ervaren is een prachtige les. In ons hele gezin kwam het thema voorbij deze week, voor ieder op een andere manier. Ik hoop dat wie dit leest kan voelen dat het erom gaat uit te gaan van je eigen kracht, je eigen zon. En dat dingen in je leven misschien daardoor anders lopen dan je had gehoopt, er daardoor verdriet, teleurstelling, onbegrip kan ontstaan. En dat dit werkelijk leven is. Want dat ís, in het hier en nu, met herfst, afscheid, kou en pijn en daardoor overgave aan alles wat je los mag laten. Daardoor ontstaat ruimte, een plek voor jezelf om te voelen en te groeien. Het leven in te ademen en jezelf te openen voor de verandering.

Ik wens je een mooie herfst, in je eigen zonkracht.