De winter brengt mij vaak juist dat wat ik niet verwacht en tovert ook nu weer, terwijl ik dit opschrijf, een innerlijke glimlach op mijn gezicht. Van te voren zie ik op tegen kou, donkerte, opgeslotenheid en ben al weken aan het aftellen naar 21 december, de ommekeer. Niet in het nu, verlangend naar warmte en licht. Maar wat gebeurt er? Door winters weer op de weg worden afspraken afgezegd, veel mensen voelen de druk van het naderende einde van het jaar en blijken toch nog drukker dan ze dachten, waardoor ook afspraken in mijn praktijk worden doorgeschoven naar het nieuwe jaar. Dit geeft mij ineens, onverwacht, tijd en in eerste instantie voelt dat raar. Iedereen druk en ik hier op de bank, zomaar, op een witte, stille dag. Dan realiseer ik mij waar dit over gaat, niet doen. Dat is wat anders dan niets doen. Deze tijd is veel meer dan andere seizoenen de tijd van niet doen. De natuur laat ons dat zo mooi zien. Het leven trekt zich terug in de diepte, onzichtbaar voor ons, wij mogen hierin volgen. Ik realiseer me ook hoe vaak we niet verbonden zijn met deze beweging van de natuur en daarmee ook tegen onze eigen natuur ingaan. En dan pak ik mij heel warm in en ga op het terras voor ons huis qigong doen.
Ik adem in, de kou, voel tot diep in mijn longen en ik voel mijn lijf en voel me verbonden. Met alles om me heen, een kraai die kraait, alsof hij zeggen wil: fijn dat je er bent en mij ziet. En ik voel hoe diep het me raakt daar gewoon te zijn en te volgen, niet te willen dat het anders is dan nu.
Dan loop ik naar binnen en als vanzelf komt het beeld boven van wederkerigheid. Hoe alles altijd ook de andere kant in zich heeft, het is nooit helemaal zwart of helemaal wit. Ook in de natuur, we zien de buitenkant, bedekt met sneeuw, onbewogen, maar graaf je wat dieper dan vind je het begin van iets nieuws. Door hierin niet te doen geef je je over aan het leven. En ik voel de waarheid en schoonheid van deze levensles. Hoe in alles ook altijd de andere kant aanwezig is, als je je openstelt om echt te zien. Ook in mijn persoonlijke leven, heel dichtbij. Een dierbare die zich laat zien, gaat staan in haar licht en zonder te doen verlicht haar licht haar hele omgeving. Het maakt dat anderen zich ook gezien voelen. En tegelijkertijd te voelen dat je hier niet van afhankelijk bent, dat het 'slechts' de spiegel is van jouw eigen innerlijke licht. Net zo min ben je afhankelijk van iemands afkeuring, wat je hierin spiegelt is de afkeuring die diegene diep van binnen voelt voor zichzelf maar niet wil zien. Dat is ook de wet van wederkerigheid want niets kan het licht verhinderen om te stralen.
