Niet(s) doen

De winter brengt mij vaak juist dat wat ik niet verwacht en tovert ook nu weer, terwijl ik dit opschrijf, een innerlijke glimlach op mijn gezicht. Van te voren zie ik op tegen kou, donkerte, opgeslotenheid en ben al weken aan het aftellen naar 21 december, de ommekeer. Niet in het nu, verlangend naar warmte en licht. Maar wat gebeurt er? Door winters weer op de weg worden afspraken afgezegd, veel mensen voelen de druk van het naderende einde van het jaar en blijken toch nog drukker dan ze dachten, waardoor ook afspraken in mijn praktijk worden doorgeschoven naar het nieuwe jaar. Dit geeft mij ineens, onverwacht, tijd en in eerste instantie voelt dat raar. Iedereen druk en ik hier op de bank, zomaar, op een witte, stille dag. Dan realiseer ik mij waar dit over gaat, niet doen. Dat is wat anders dan niets doen. Deze tijd is veel meer dan andere seizoenen de tijd van niet doen. De natuur laat ons dat zo mooi zien. Het leven trekt zich terug in de diepte, onzichtbaar voor ons, wij mogen hierin volgen. Ik realiseer me ook hoe vaak we niet verbonden zijn met deze beweging van de natuur en daarmee ook tegen onze eigen natuur ingaan. En dan pak ik mij heel warm in en ga op het terras voor ons huis qigong doen.

Ik adem in, de kou, voel tot diep in mijn longen en ik voel mijn lijf en voel me verbonden. Met alles om me heen, een kraai die kraait, alsof hij zeggen wil: fijn dat je er bent en mij ziet. En ik voel hoe diep het me raakt daar gewoon te zijn en te volgen, niet te willen dat het anders is dan nu.

Dan loop ik naar binnen en als vanzelf komt het beeld boven van wederkerigheid. Hoe alles altijd ook de andere kant in zich heeft, het is nooit helemaal zwart of helemaal wit. Ook in de natuur, we zien de buitenkant, bedekt met sneeuw, onbewogen, maar graaf je wat dieper dan vind je het begin van iets nieuws. Door hierin niet te doen geef je je over aan het leven. En ik voel de waarheid en schoonheid van deze levensles. Hoe in alles ook altijd de andere kant aanwezig is, als je je openstelt om echt te zien. Ook in mijn persoonlijke leven, heel dichtbij. Een dierbare die zich laat zien, gaat staan in haar licht en zonder te doen verlicht haar licht haar hele omgeving. Het maakt dat anderen zich ook gezien voelen. En tegelijkertijd te voelen dat je hier niet van afhankelijk bent, dat het 'slechts' de spiegel is van jouw eigen innerlijke licht. Net zo min ben je afhankelijk van iemands afkeuring, wat je hierin spiegelt is de afkeuring die diegene diep van binnen voelt voor zichzelf maar niet wil zien. Dat is ook de wet van wederkerigheid want niets kan het licht verhinderen om te stralen.

De winter, voelen dat je niet hoeft te doen om te zijn, om te stralen en dat je door je over te geven aan de beweging van de natuur, je mag laten meenemen naar je innerlijke ruimte en leegte. Naar binnen om van daaruit je innerlijke kracht te voeden. In stille verwondering over wat er straks naar buiten mag bewegen, wat er door jou geboren mag worden in de wereld. Ik wens je een verstilde, liefdevolle tijd toe, in verbinding met jouw licht.

Liefde, the only way

Gisteren ben ik diep geraakt door Little Grandmother, Kiesha Crowther. Ik was aanwezig bij een lezing van haar en wat daar gebeurde was zo intens, zo liefdevol en zo oprecht, ik kan moeilijk in woorden uitdrukken wat het met me deed.





Misschien kan het beeld hierboven meer zeggen...the flower of life, dat wat ons verbindt met onze essentie. We komen er vandaan, van de liefde en we gaan ernaartoe, de vraag is waarom we ons in het Nu er zo moeilijk mee durven of kunnen verbinden. Het antwoord is: onze wonden, door de eeuwen heen zijn we zo verwond dat we maar heel moeilijk kunnen geloven dat we liefde zijn, dat we God zijn en dat we Eén zijn.

Op hetzelfde moment speelt er in mijn leven het bijzondere verhaal van een vriendin die zich opent voor de universele stroom van liefde en vergeving. Nu is dit misschien niet heel opzienbarend, ware het niet dat zij in Nederland woont, hij in Amerika, hij al 25 jaar gevangen zit onder bizarre, mensonterende omstandigheden en contact slechts mogelijk is per ouderwetse brief. Dit gaat over diepe compassie en mededogen. Onlangs heeft ze hem daar bezocht en deze verbinding heeft mij heel diep geraakt. Sinds gisteren begrijp ik nog meer waarom. Alles wat je liefde geeft groeit, alles waar je je in je hart mee verbindt groeit en dat heeft als een steentje in het water effect op alles om je heen. Het is letterlijk voelbaar als er in liefde wordt gegeven en ontvangen. Het is als je kiest voor te leven vanuit liefde dat er wegen voor je geopend worden, signalen te over je geschonken worden, je alle medewerking krijgt vanuit de kosmos om te geven, te ontvangen, in een oneindige stroom. Er is geen einde aan liefde.

We leven op een moment op aarde dat zo belangrijk is voor het openen van ons hart, er is simpelweg geen andere weg. We mogen geloven dat we stralen, liefde zijn, helemaal goed zijn zoals we zijn en hoe meer mensen dit werkelijk diep kunnen voelen hoe sterker dit kan worden. Het was gisteren alsof ik niet iets nieuws hoorde maar meer dat het nu pas in mijn hart kon aankomen. De woorden raakten een diepe herinnering aan hoe het was en hoe ver we hiervan af zijn geraakt. We zijn gaan leven vanuit angst en pijn in plaats vanuit liefde en vrijheid. Alles is een strijd geworden en zelfs zijn we gaan geloven dat we pas geliefd zijn als we beantwoorden aan allerlei concepten, van buitenaf ons opgelegd. Over hoe en waar en aan wie we onze liefde mogen geven, ideeën over goed en kwaad zijn ontstaan en dat hebben we verward met liefde.

Het verhaal van deze vriendin gaat voorbij deze concepten, het klopt hiermee totaal niet en toch, juist, is het zo waar, zo waar dat als een hart zich opent voor de essentiële liefde, een ander hart zich daarmee kan verbinden, waar het ook is, onder welke omstandigheden dan ook. Dit is de oneindige kracht van Liefde en ik begrijp en voel nu waarom dit op onze aarde de enige weg is, om te overleven, we hebben geen andere keus.

De spiegel als vriend

Een mooi spiegelbeeld hebben willen we allemaal...alleen, wat als je in de spiegel kijkt en je ziet iets dat je niet bevalt? Wat doe je dan? Smijt je de spiegel kapot of zou je dat wel willen maar doe je het niet? Wend je je blik snel af en heb je voor de rest van de dag een rotgevoel? Wat doe jij?

Ik kwam het tegen deze week in een confrontatie met iemand en wat ik deed was continue vechten tegen het beeld in de spiegel. Ik bleef maar zeggen dat het er anders uit moest zien dan zoals het nu gewoon was. En ik deed dit natuurlijk door in de aanval te gaan en mezelf uit de gevarenzone te houden. En, hoe veilig, alles te projecteren op de ander, de spiegel de schuld te geven van wat ik zag. Als jij nou maar veranderde dan was het beter voor ons allebei, ik bleef ook heel nobel daarin! Maar de spiegel trapte er niet in en gaf me alles terug. Kijk, kijk, kijk bleef hij maar roepen en opeens kon ik zien! Ik zag mijn eigen blinde vlek, mijn duistere kant en kon me overgeven. Ja, inderdaad, als ik echt goed keek zag ik hoe ik soms heel erg kan manipuleren. Hoe ik anderen wil controleren en voor mijn karretje probeer te spannen. Hoe graag ik wil dat het gaat zoals ïk wil dat het gaat. En hoe ik ook nog eens denk het beter te weten voor jou, wat goed is voor jou! Deze schaduw te zien in dat beeld in de spiegel, dat vond ik niet echt leuk. Wat ik wel merkte was dat door het te erkennen en uit te spreken naar de ander er iets veranderde. Er kwam een zachtheid en een mildheid over me heen en ik kon erkennen wat mijn pijn was die eronder lag. De pijn van afgesloten zijn, die ik dus zelf creëer. Door niet mijn schaduwkanten ook te willen zien sluit ik mij af van een deel van mijzelf en dat is voelbaar.

Ik vond het een mooie les en neem dat mee de komende tijd. In al mijn menselijke relaties de spiegel durven zien, de vinger wijzend naar mijzelf.

Je eigen zonkracht voelen

Deze week heb ik wezenlijk kunnen voelen hoe blij ik word van de zon. Ik wist dit al, met mijn hoofd, in al mijn duizenden gedachten, maar tijdens de yogales maakte mijn hart een vreugdesprongetje.

De afgelopen weken was het thema 'mijn best doen' weer eens naar voren gekomen. Het leuke vind ik altijd dat pas achteraf doordringt wat er nu eigenlijk voor een thema speelt. Voor je het weet namelijk zit je weer in je eigen vertrouwde draaimolen. Ik was mijn best aan het doen om verbinding te voelen met mijn moeder. Ik deed mijn best om een vrouwendag te organiseren. In mijn werk was ik bezig om alles weer eens even aan te scherpen, te verfraaien en te updaten. Het ging zelfs zover dat ik mijn best aan het doen was om de spanning in mijn kaken te verminderen, te begrijpen. Ik wilde er van af, terwijl het me juist iets wilde zeggen! Dat wist ik ook wel, ik ben namelijk lichaamsgericht coach, haha, dat hoef je mij niet te vertellen. Zo was ik bezig om mijn eigen blinde vlek heen te draaien. Als ik nu maar heel erg mijn best doe om het te begrijpen dan wordt het wel minder, haha, dat is nog eens een diepe zeg! Dubbel-best zou je kunnen zeggen.

Tot die yogales, ik deed nog mijn best om er niet heen te gaan, kreeg hoofdpijn, maar ik ging toch. Een paar keer op mijn hoofd staan en de hoofdpijn trok weg. Grappig, zonder mijn best te doen, alleen maar overgeven aan de zwaartekracht en de aarde haar werk laten doen. De zonkracht voelen, hoe kan dat nu? hier binnen, het is avond, bijna volle maan, geen zon meer te zien. Opeens, die woorden, 'de zon is er natuurlijk altijd, ook al zien we haar niet en zo is het ook met onze eigen zon' die doordrongen mijn hele wezen. Het IS er gewoon altijd, de zon buiten, hij doet nooit zijn best om te schijnen, hij schijnt, dat is wat hij doet, gewoon, omdat hij dat doet. Onze eigen zon, vanuit ons hart, schijnt gewoon, omdat dat haar natuurlijke staat van zijn is. Wij zijn allen bedoeld om te stralen, naar het welbekende gedicht van Marianne Williamson. Dat is ónze natuurlijke staat van zijn. We hebben concepten, gedachten, trauma's zelfs ontwikkeld van waaruit we zijn gaan geloven dat we éerst ons best moeten doen voor we mogen stralen. Dat zijn gedachten, gebaseerd op pijn. Als we weer in onze natuurlijke staat kunnen komen, en voor een moment kon ik dat voelen tijdens die les, dan voelen we vanuit ons wezen dat niets ons kan afhouden van onze eigen zon. En als je de zon kunt voelen, dan voel je liefde, warmte, verbondenheid, kracht en eenheid met al wat is.

Dit te ervaren is een prachtige les. In ons hele gezin kwam het thema voorbij deze week, voor ieder op een andere manier. Ik hoop dat wie dit leest kan voelen dat het erom gaat uit te gaan van je eigen kracht, je eigen zon. En dat dingen in je leven misschien daardoor anders lopen dan je had gehoopt, er daardoor verdriet, teleurstelling, onbegrip kan ontstaan. En dat dit werkelijk leven is. Want dat ís, in het hier en nu, met herfst, afscheid, kou en pijn en daardoor overgave aan alles wat je los mag laten. Daardoor ontstaat ruimte, een plek voor jezelf om te voelen en te groeien. Het leven in te ademen en jezelf te openen voor de verandering.

Ik wens je een mooie herfst, in je eigen zonkracht.