Herken je dat? Dat je ergens tegenaan zit te hikken en maar zit te wachten op het goede moment? Heel frustrerend soms en het kan heel veel energie kosten. Toch geloof ik dat voor alles een moment is. Zo beleefde ik een week geleden het goede moment voor contact met mijn buurvrouw. Nu lijkt dat niet bijzonder maar het is het wel. Er is sinds 13 jaar namelijk slecht en geen contact tussen ons. Zelfs als we elkaar tegenkomen groeten we niet. Natuurlijk heeft dat een reden maar dat is hier even niet van belang. Op deze dag 'overkwam' mij gewoon het goede moment en stapte ik op haar af. Ik vroeg haar of het mogelijk zou kunnen zijn elkaar in het vervolg te groeten als we elkaar tegenkomen. Ook kon ik uitleggen waarom dat voor mij belangrijk was. Ik kon voelen dat ik ondertussen heel veel energie was gaan steken in het mijn best doen haar te negeren. Mijn natuurlijke manier van zijn is iemand vriendelijk te groeten die ik ken en ik voelde ook heel diep van binnen mijn bereidheid altijd het goede te willen zien, in alles en iedereen. Het mooie was dat het contact heel zacht en open was hoewel er geen toezegging werd gedaan. Maar het raakte me diep dat ik op dit moment heb gewacht om vanuit zachtheid uit te spreken wat ik al heel lang wilde zeggen. Ik heb mezelf en de relatie met mijn buurvrouw hierin heel serieus genomen. Hoe het afloopt is daarbij van minder belang, door dit te zeggen is er iets bewogen en daarin schuilt voor mij de essentie van in relatie willen zijn met een ander. Dat je altijd de bereidheid in jezelf kunt voelen om een beweging te maken naar de ander en deze dan ook te volgen.
Een tweede eye-opener kreeg ik dezelfde week toen ik plotsklaps een smak maakte met mijn fiets op straat. Ik lag verdwaasd en met 'n kapotte knie op de grond en in een mum van tijd kwamen er mensen op mij af om te helpen. Het meest absurde was dat het allereerste wat door me heenging was: het is mijn eigen schuld, ik had hier ook helemaal niet mogen 'steppen' met de fiets, ik had moeten lopen. Als een klein stout kind 'rekende' ik op deze terechtwijzing, maar er was niemand die dat zei! Integendeel, ik kreeg alleen maar liefdevolle hulp, zoveel! Ik moest huilen, van de schrik, de emotie en later besefte ik dat ik hierin heb mogen leren dat fouten maken mag. Dat je letterlijk mag vallen en hulp mag ontvangen bij het opstaan, ook al was wat je deed verkeerd. En dat ik nu volwassen genoeg ben om hierin mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen voor dat wat ik te leren heb: niet meer fietsen waar het niet mag, haha, maar vooral, en die gaat voor mij nog een graadje dieper: de liefdevolle beweging van de mensen om me heen kan mijn pijn helen. De pijn dat ik het niet waard ben, dat ik gestraft moet worden, dat ik het fout heb gedaan. En ik zag de link naar de relatie met mijn buurvrouw. Wie weet dat door mijn beweging iets bij haar bewogen mag worden, waardoor haar pijn een beetje kan smelten.
Precies het goede moment, ook om te vallen voor mij en stil te staan bij mijn gehaastheid. Te voelen waar het werkelijk om gaat en me minder te laten meenemen door de druk van de dag. En met meer rust mijn vakantie in te gaan! Waarvoor was het voor jou de afgelopen weken precies het goede moment? Een mooie zomertijd wens ik je, dat je in beweging mag komen op jouw moment!
