Gaat de tijd wel zo snel?

Je hoort het vaak zeggen, de tijd gaat zo snel, maar is dat ook wel zo? Ik realiseerde me dat ik het zelf ook soms gedachteloos uitspreek en misschien ligt daar ook wel de essentie. Doordat we vaak met minder aandacht zijn bij datgene waar we mee bezig zijn, is de valkuil vluchtig te worden. Net op het moment dat we ergens met onze volledige aandacht in willen duiken, wordt er aan de andere kant alweer een beroep op ons gedaan. Door kinderen die roepen, een telefoon die rinkelt, een wekker die ons wakker maakt, een mail, sms...... We verleggen pijlsnel onze aandacht naar daar waar die van ons gevraagd wordt en zijn weer weg, nog nauwelijks geland. En zo vliegen we van het één naar het ander, we rennen, fietsen, joggen, sporten en nog veel meer werkwoorden van actie die we allemaal zo goed kennen. En dat lijkt wel allemaal steeds sneller te gaan, willen we het eigenlijk met elkaar wel een tandje rustiger? Het is en blijft een keuze.

Toen ik mezelf na de vakantie ook weer eens tegenkwam in mijn lijstjes van to-do, besloot ik tot het inroosteren van een vrije middag in de week. Maar voor ik het wist had ik deze middag al weer volgepland met van alles, leuks, ontspannends, maar: gepland. En ik bedacht me dat hierin ook niet de echte oplossing lag. Wat zou het dan wel kunnen zijn? Vanmorgen hoorde ik iemand zeggen dat ze had besloten vanaf nu haar hele leven het gevoel van vakantie vast te houden. Die zin bleef even hangen....., wat zou ze daarmee bedoelen? Ik merkte dat bij mij allerlei ideeën boven kwamen, jaja, dat zal wel, ben benieuwd hoe lang je het volhoudt, goh, je moest eens weten hoe vaak ik me dat al niet heb voorgenomen. Dit waren dus mijn eigen overtuigingen! Ik gelóóf dus helemaal niet in de mogelijkheid dat het daadwerkelijk anders kan, ik geloof niet dat ik een keus heb. Sterker nog, ik heb het gevoel dat ik niet zelf beslis maar dat ik mij door externe omstandigheden laat bepalen. Kortom, ik kwam erachter dat ik het allemaal maar laat gebeuren.

Natuurlijk is dit niet zo zwart-wit, wel liet het mij iets belangrijks zien. Ik ben soms eigenlijk deels onbewust aan het meelopen in plaats van zelf te gaan. En hierin heb ik een keuze, wil ik dit wel of niet? En wanneer wel en wanneer niet? Soms is meelopen fijn, je laten meenemen door iets of iemand. Maar soms helemaal niet en haalt het me weg bij mijn eigen weggetje. Misschien is dat wel een heel eng weggetje, glibberig en donker, toch kies ik ervoor die te gaan, omdat ik voel dat dit is wat ik te doen heb. En al zegt de hele wereld rechts, ik ga toch links! En door bewust mijn eigen pad te verkennen kan ik landen en aankomen. Door bewust die stappen te zetten, ben ik veel meer in het moment en kan ik de tijd echt leren kennen. Zo wordt tijd voor mij niet langer iets wat constant in mijn nek hijgt, er is niet genoeg roept, maar eerder een zachte aanwezigheid, die me eraan herinnert dat ik mág gaan. Op weg, daarheen waar ik maar wil........









 

Improviseren

Als iemand mij een week geleden had gezegd dat één toon een leven kan veranderen had ik het als een loze opmerking naast me neergelegd, het zal wel. Maar ik ben hier en nu en schrijf mijn blog en dat heeft een reden: het spelen van één toon op de piano was voor mij een grensoverschrijdende ervaring.

Ik nam deel aan een workshop voor professionals bij Jan Kortie en wat hij vertelde over de werelden waartussen wij ons bewegen viel in woorden al op zijn plek bij mij. Hij omschreef het als aan de ene kant de wereld van beperking en aan de andere kant de wereld van overvloed. Ze zijn er allebei en we kunnen kiezen waar we willen zijn, het mooist is misschien wel een vrij laveren tussen beide stromingen. Ik ervaar in mijn pianospelen heel vaak de beperkende stroom en had me min of meer hierbij al neergelegd, meer zit er dus niet in. De wonderlijke ervaring van die dag was hoe mijn totale aanwezigheid, hoofd, hart en buik tesamen, in die ene toon het verschil kon maken. Het verschil tussen iets willen laten stromen en simpelweg stromen, tussen hopen dat ik geen fout maak en foute tonen bestaan niet. Ik kan mijn ervaring niet anders omschrijven als een totaal versmelten met mijn klank, het geluid, de trilling van mijn ziel. Dit heeft me diep geraakt.

Wat hierdoorheen liep was mijn keuze voor het volgen van een trainingstraject. Ik had een volledig 'ja' voor deze training en ging vol vreugde op weg. De dag verliep heel prettig en toch ontstond er twijfel. Uiteindelijk voelde ik dat dit voor mij nu niet de aangewezen weg was. Het voelde verward, want was mijn ja dan geen echt ja geweest? De dag bij Jan gaf het antwoord: mijn ja was een ja vanuit de wereld van beperking. Ik ben nog niet goed genoeg, heb nog iets nodig om beter te worden, als ik dat heb zal ik zijn waar ik wil zijn. Toen ik aan het eind van die dag constateerde dat ik eigenlijk niets nieuws had geleerd was er eerst teleurstelling. Later besefte ik dat dat juist het grootste cadeau was. Ik mag leven, leren, fouten maken, werken, spelen vanuit de overvloed die al in mij aanwezig is. Door hiermee te durven improviseren kan ik ook bij anderen een appèl doen op hun onbeperkte mogelijkheden. Wat een rijkdom!

Mijn uitnodiging aan jou is, stap af en toe eens uit je beperkende modus en overweeg eens van de gebaande paden af te stappen. Ontdek, improviseer met dat wat zich voordoet en laat je verrassen, wie weet, gaat er voor jou ook een heel nieuwe wereld open, dat wens ik je toe met heel mijn hart!